🛒ZAMÓW DO 12:00
🔥Z WYSYŁKĄ DZIŚ🔥
0 0 godzin 0 0 minut 0 0 sekund

Choroba dekompresyjna

Choroba dekompresyjna

Podczas szybkiego zmniejszania ciśnienia, rozszczelnienia kabiny lecącego samolotu czy wynurzenia podczas nurkowania, następuje uwolnienie gazu obojętnego rozpuszczonego w organizmie. Jeżeli proces ten przebiega zbyt szybko wówczas obojętny gaz wytrącany jest z krwi i tworzy pęcherzyki, które powodują świąd, marmurkowatość skóry, skrzypienie skóry, bóle stawów, uszkodzenia układu nerwowego, paraliż oraz śmierć. Późniejsze powikłania to zmiany zwyrodnieniowe stawów i martwica kości. Choroba dekompresyjna może wystąpić w sytuacjach, kiedy: nurek zbyt szybko się wynurzy na powierzchnię bez zachowania odpowiedniej prędkości, samolot po wystartowaniu obniża w środku ciśnienie czy też w momencie opuszczania kopalni.

Zidentyfikowano czynniki, które mogą się przyczynić do zwiększonego ryzyka powstania choroby dekompresyjnej. Należą do nich odwodnienie, wcześniejsze urazy, niska temperatura otoczenia, wysoka zawartość tkanki tłuszczowej czy spożycie alkoholu. Zazwyczaj DCS występuje rzadko, w przypadku nurkowania sportowego to 1 na 10 000 nurkowań. Częstość występowania zależy od długości i głębokości nurkowania. Ryzyko DCS jest 2,5 razy większe u kobiet niż u mężczyzn. Uszkodzenie tkanek spowodowane DCS wynika z wielu mechanizmów, w tym z zablokowania przepływu krwi i skurczu naczyń. Pęcherzyki gazu powodują również uszkodzenia śródbłonka, prowadząc jednocześnie do wewnętrznej kaskady krzepnięcia i aktywacji płytek krwi. Zwiększona przepuszczalność śródbłonka prowadzi do obrzęku oraz do niedokrwienia tkanek. Objawy neurologiczne dotyczą około 10-15% przypadków – zaliczamy do nich ból głowy czy zaburzenia widzenia. Pęcherzyki powstałe w skórze czy w stawach najczęściej powodują łagodne objawy, natomiast większa ich ilość we krwi może powodować uszkodzenie płuc, a pęcherzyki związane z rdzeniem kręgowym mogą doprowadzić do paraliżu, dysfunkcji czuciowych, a nawet do śmierci.

Wszystkie przypadki choroby dekompresyjnej powinny być leczone tlenem, jedynym wyjątkiem jest wystąpienie u pacjenta odmy opłucnej. Wskazane jest podawanie płynów, które pozwalają zminimalizować odwodnienie. W przypadku podejrzenia DCS, należy pacjenta położyć w pozycji leżącej na plecach lub w pozycji bezpiecznej ustalonej w razie wystąpienia wymiotów. Jeżeli pacjent jest nieprzytomny należy skupić się na udzieleniu pierwszej pomocy.

Należy pamiętać, że choroba dekompresyjna w przyszłości może narazić pacjentów na zwiększone ryzyko wystąpienia podobnych zdarzeń w przyszłości. Choroba ta może powodować także długotrwałe uszkodzenia, w tym uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego w kręgosłupie i mózgu. Ekspozycja na zimno, intensywny wysiłek fizyczny, spożywanie alkoholu czy odwodnienie zwiększają ryzyko wystąpienia DCS. Choroba dekompresyjna występuje częściej u osób, które ukończyły 45 rok życia, u kobiet, u osób z nadwagą. Brak treningu i adaptacji do pobytu pod ciśnieniem, a także nieodpowiednie techniki nurkowania, szybkie wynurzenie, nurkowania wielodniowe, loty samolotem krótko po nurkowaniu, wycieczki wysokogórskie po nurkowaniu prowadzą do choroby dekompresyjnej.

Pierwsze objawy jakie występują to znużenie, osłabienie, apatia, mrowienie dużych palców u nóg, mrowienie w dłoniach, na języku, drętwienie stóp, szum w głowie, ucisk powyżej mostka, lekkie bóle reumatyczne, lekkie bóle głowy, zdenerwowanie, rozdrażnienie. Do objawów kostno-stawowych należą bóle stawów, otaczających mięśni i ścięgien, początkowo lekki ból, później ostry i pulsujący. Objawy skórne obejmują świąd skóry, rąk i nóg oraz zaczerwienienia.

 

Bibliografia:

  1. S. Cooper, K. C. Hanson; Decompression Sickness, StatPearls

Komentarze do wpisu (0)

Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper.pl